Derr Riebezoahl



Ar labt durt ei a Berga,

tief drinne bei a Zwerga.

Ar ies vu ganz besundrer Oart

und trät a langa Zuckerboart.

Ju, mit dam Geiste is woas lus,

bahl is ar kleen, bahld is ar gruß,

bahld is ar hie, bahlt is ar durt! -

schnell is ar furt.


Roasch saust ar üm Ecka.

Ar koan sich gutt verstecka.

Doch wenn und`s ruft ees: Riebezoahl!

doa is ar ooch schun ieberoal..

Doo kimmt ar mit semm Stecka glei.

Ar dunnert ei die Wälder nei. -

Ihr Leute, tutt euch ock verziehn

und lust`n giehn!


Nee. nee, ock bluß nie necken,

sunst schlät har mit semm Stecken.

Dann is`m olles ganz egoal,

groob brummt ar lus, derr Riebezoahl!

War huchnäsig und frech goar tutt,

dam knollt ar biese uf a Hutt,

doa is ar dann kee brinkel zoart -

dar mit semm Boart.


Doch, wu de Surga dricka,

hilft ar aus freia Sticka.

Durt schitt ar Guld und Silber aus,

doas gruße Freede kimmt eis Haus.

Doa is ar lieb, doa is ar gutt,

doa gibt ar reichlich ei a Hutt.

Doas treibt har immer schun asu -

dann is ar fruh!


Oelsebach-Hannes




Erstellt: Winfried Schön; Mail:genealogie@wimawabu.de 01.08.04