Der kranke Zoahn -oder-

Derr schläs`sche -oa-Laut



De Krausen lait eim weecha Koahn.

Is peinigt se a bieser Zoahn.


Doas sein ju Schmerza, nich zum Soan,

die drinne sitza ei dam Zoahn.


Se rufft ei ihrer Angst a Moan:

Paul, gib merr Truppa uf dan Zoahn!“


Doas is geschwinde o getoan,

doch immer wetter buhrt`s eim Zoahn.


Oam Murga kräht derr Gockelhoahn,

und immer schlimmer reßt`s eim Zoahn.


Doa foaßt de Krausen roasch an Ploan,

um luus zukumma vo dam Zoahn.


Gur eilig rennt se uf de Boahn,

se fährt zum Dukter, zeigt dan Zoahn.


Derr Dukter brengt a Häkel roan,

äugt durch die Prille noach dam Zoahn.


Damit ar besser gucka koan,

zerrt ar ihr`s Maul breet, bis zum Zoahn.


Nochernd setzt ar de Zange droan

und zieht - o Schreck – an folscha Zoahn.


De Krausen fängt zu schimpfa oan:

Wie kumma se bluuß uf dan Zoahn!?


Die Knucha kännt iech Ihn zerrschloan! -

Nee, hätte iech bluuß noch menn Zoahn“.


Ölsebach Hannes