Der Honigtupp
Doas kleene Fernandel kimmt eim Kaluppe
zum Krämer gerannt mit em grußa Tuppe,
un fängt - no ganz hingerm Odem – oan:
„Ich mechte dan Tupp vul Honig hoan!
Ock macha Se eenzig awing geschwinde,
de Muhme Guste mit`m jüngsta Kinde ,
die koama jitz äben zu üns uff Besuch,
un nischte stieht dam eim Assa su huch,
wie`n frische Sammel mit Hunig beschmärt!“
Un mit am grußmächtiga Leffel fährt,
dar Krämer tief ei de Krause nei,
un schöppt dam Junga a Hunig ei.
Un wie is Tippel gefüllt bis zum Rand ,
do langt a dam Junga o glei no derr Hand:
„Nu luß mich amol dei Geld itz sahn!
Hoot dir de Mutter nischt mittegegahn?“
„O ju,“ lacht Fernandel mit Freindlichkeet,
„se hoots unda nei ei a Topp gelät!“
Dichter unbekannt